Ik zou eigenlijk best een boek willen schrijven en ja dit bedenk ik me nu ter plekke. Een fictie gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Eentje waar je je helemaal in kan verliezen. Spannend, ontroerend en vlinders in je buik mooi. Of zijn dat teveel emoties tegelijk? Hmmm dan misschien maar een vervolgverhaal of een drieluik?

Nee joh, op zijn Chandra’s alles tegelijk, anders ben ik het niet.

En dan beginnen zoals in een sprookje, er was eens…..

Een klein meisje met een klein roze mondje, al dat ze wilde was sterrenkundige worden. Reiken naar het heelal, met handen die ongeacht de leeftijd altijd klein blijven ten opzichte van de overweldigende sterrenhemel recht boven haar.

Tussen de sterren door kunnen lezen, wat staat er in de intermoleculaire ruimtes van het heelal? Zijn die daar eigenlijk wel? Het ontastbare tastbaar maken en kunnen vertalen naar een taal die ook de Jip en Janneke lezers zullen verstaan. 

Dit is iets dat in mij bruist, het wil naar buiten, maar weet nog niet in welke vorm of op welk moment. De passie om te doen inzien. Het tastbaar en behapbaar maken van al dat mag zijn. Het geen dat is, is er al, dat werk is gedaan.

Het in de kern raken waardoor er ruimte is om te voelen, de beleven, te lachen en te huilen. Met heel veel tranen die alles wegwassen en verrijken. Die er voor zorgen dat er weer gegroeid kan worden. 

Misschien is het schrijven van dat boek wel een metafoor voor het schrijven van mijn eigen toekomst. Het heft in eigen handen nemen, zelf de koers weer bepalen en me toch mee laten deinen door het geen dat leven heet. Puur op gevoel, verlangen. Verlangen naar wat mag en kan.

Verlangen naar wat wil, is en komt. Verlangen naar IK, naar wij. 

Dit alles klaarwakker meemaken, echt intens beleven met mijn volle aandacht. Zonder muren, zonder fort.